MINĄŁ ROK

Po roku skurcz gdzieś w gardle jest taki sam, ma taką samą siłę. Ale przyczyny tego skurczu się zmieniają. Nie jest to już tylko czysty, wypreparowany ból. Coś się wmieszało. Lekka, jakby ją tu nazwać... słodycz. Wszystko łagodnieje.

Oczywiście, nigdy nie złagodnieje pamięć widoku przedśmiertnych skurczów kończyn, duszenia się...

Ale -

Pamięć jest optymistyczna.

Pichcenie wspomnień robi się samo, nie mamy na to prawie żadnego wpływu. Czas jest dziwnym, ale dobrym kucharzem.

„Tu się śmiał; tu się krzywił, jak przy cytrynie”.

„Tam się zdenerwował tak, że aż się jąkał”.

Przestaję się bać iść naszymi ulicami; uśmiecham się na widok znajomych miejsc: oto tu się sprzeczaliśmy, tu spotkaliśmy Twojego przyjaciela, tu zastanawialiśmy się nad kupnem wykładziny...

Wszystkie te wspomnienia dzisiaj zaczynają pomału rodzić spokój; nie gniew i sprzeciw. I, co ważne – przy wspomnieniach łagodnieje poczucie winy. „Czy mogłam zrobić coś więcej?” Tak, mogłam w intencji polecieć na Marsa. Ale, ponieważ to niemożliwe i bezsensowne, trzy i pół roku temu przestałam obcinać włosy. Najpierw – w intencji; później z powodu żałoby... Równie bezsensowne, ale kojące. Przyjdzie czas, pójdę do fryzjera.

Rzeczywistym powoli staje się to, co mówili specjaliści: „Proszę pani, nie ma żadnych szans”.

Minął rok, a mnie się wydaje, że wyszedłeś na chwilę. I to jest dobre. Skoro wyszedłeś w ważnej sprawie, ja robię swoje. Jak wrócisz – wszystko będzie gotowe.