WIGILIA

- Oddałbym życie za zdrowie – powiedział kiedyś.

- Jest coś, co Ci zabierze oba, nie bacząc na paradoks.

- Dlaczego?

- Widzisz, to jest pierwsze pytanie, jakie zadaje dziecko, kiedy się nauczy mówić. Czasami jest to ostatnie pytanie, jak widzisz.

 „...Które, aby przesadzić, ludzkość nie znajdzie sposobu...”

- Co ja takiego złego zrobiłem?

- Znalazłoby się, jak u każdego. Ale – śmierć nie jest za karę.

- To, dlaczego ja?

- Ene, due, like fake, torba, borba, usme smake...

- Nie chcę umierać, chciałbym jeszcze raz pojechać do Świdnicy.

- Nie pojedziesz, podobnie jak ja nie wystąpię w Teatrze Balszoj.

- Kuba, Słońce Słońc moich, Ty umierasz. Nie szukaj w sobie winy. Jesteś na wojnie. Życie zawsze postrzegałeś jako wojnę. Właśnie trafiła cię zbłąkana kula. Nie pojedziesz już do Świdnicy, nie pojedziesz na listopadowy festiwal we Wrocławiu, nie spotkasz się z Przyjaciółmi. Wielu rzeczy już nie zrobisz. Wiem, jak bolesna jest ta świadomość, dlatego, jeśli musisz, zabij ją.

I nie myśl już o tym, jak mi będzie trudno.

„Z moich ramion zrobię ci kołyskę” – tak mówiąc, usypiałeś mnie po dniu, który nie zapowiadał lepszego jutra.

Zaczynam Wigilię bez Ciebie.