W PRZEDDZIEŃ

I am the walrus.

Słuchaliśmy tego do upojenia. Płakaliśmy ze śmiechu. I goryczy. „Nie, no, weź, no puść jeszcze raz tamten fragment...”. Tak nam potrafiły zejść całe godziny.

Oboje kochaliśmy absurd i oboje baliśmy się absurdu wprowadzanego w życie.

Kiedy udało się przekonać Kubę, że pokolenie Woodstock to to samo, co black metal, tylko inaczej się wyrażało, pokochał Beatlesów. Mnie (przepraszam, Kuba) nie udało się pokochać black metalu. Za dużo tam słyszałam wrzasku, a dla mnie wrzask zawsze oznaczał bezsilność. Kiedy nie masz wyjścia – wrzeszcz i zabijaj. Sam wrzask jest głupi. I - ale – jeżeli możesz – mów i przekonuj. A potem – wrzeszcz i zabijaj.

Próbowaliśmy nawet przez jakiś czas prowadzić porządne życie: w czwartek pranie, w piątek obejście, w sobotę dom, w niedzielę schabowy. Kładziemy się spać o właściwej porze i wstajemy, jak pan bóg przykazał. Przez półtora miesiąca się dało. Niestety, artyści mają to do siebie, że po półtora miesiąca wysiadają z tego pociągu.

Wariaci, którzy do Przygłowa jadą po bezpańskiego psa. Pies nazywa się Warka i żyje; do wglądu. Ostatnia żywa istota, która nas łączy. Moim sygnałem telefonicznym, kiedy dzwonił Kuba, był temat z „Ojca chrzestnego”. Później uczyniłam to dzwonkiem uniwersalnym. Po dziś dzień Warka podrywa się ze skowytem radości, kiedy telefon daje głos...

Jestem morsem.

Słyszę, jak Kuba mówi w telefon: „Nie mogę, bo mi kobita w rynnę poleciała...”

Tak, kobiety maja to do siebie, że nagle, z nikąd, zaczynają płakać, bo świat im się kończy. Hormony, czy jakieś inne cuś. I wówczas prawdziwy mężczyzna przytula i wysłuchuje. Kuba był prawdziwym mężczyzną.

Kuba, uczyliśmy się nawzajem, jak to jest w tej naszej danej nam rzeczywistości.

Byliśmy morsami; teraz: ja jestem morsem.