CYKLODROM

Piotrkowski Cyklodrom to święte miejsce kilku pokoleń piotrkowian.

Mam pięćdziesiąt osiem lat. Urodziłam się w domu, w którym mieszkam, ponieważ moja Matka, mając czterdzieści dwa lata,  wolała się oddać w ręce doświadczonej położnej, niż lekarza z partyjnej rozpiski.

Od pięćdziesiedmiu sześciu lat pamiętam Cyklodrom jako miejsce, gdzie Ojciec chodził ze mną w niedzielę na sanki. To były zimy!

Matka w tym czasie gotowała obiad.

Latem pół miasta dzieciaków złaziło się na nieokiełznane biegi, wyścigi, krzyki. Trochę dalej, w stronę przejazdu było dzikie boisko. Chłopaki tam rżnęły w piłkę. Inne chłopaki budowały domki na drzewach. Tuwimowski śmiech, gwar, gwar, śmiech...

Nie było żadnych, jak się ich nazywa, żuli. Bo nie mieli tam czego szukać. A, jeżeli się któryś zaplątał, szybko przyłączał się do chłopaków, bo to było bardziej atrakcyjne, niż to, z czym przyszedł.

Pięć minut drogi od hałaśliwej Wojska Polskiego: całe rodziny z dzieciakami, kocykiem i jedzeniem w koszyku na Cyklodromie.

Psy. Całe tabuny psów, wyprowadzanych na spacer, zwłaszcza wieczorny. I, proszę sobie wyobrazić, że każdy właściciel ma torebkę w ręku. Taką foliową. Bo, po prostu, inaczej nie wypada.

Trzeba to zniszczyć. Zabić. Nie ma prawa istnieć enklawa, gdzie nie potrzeba „ławeczek”, żeby przysiąść.

Cyklodrom jest solą w oku chamów i innych takich z awansu społecznego. Nawet mi się już nie chce wspominać, że jest to obiekt, który powinien być pod pieczą konserwatora zabytków.

Dzicz zniszczy wszystko, czego się nie da zjeść; resztę przerobi na to, co się zjeść da.