MOŻE CZAS Z TYM SKOŃCZYĆ

 http://dziendobry.tvn.pl/wideo,2064,n/w-polsce-rak-musi-bolec-dlaczego,82285.html

NIEPRAWDA, ŻE JESTEŚMY OKRUTNI I CIĄGNIEMY SIĘ W OGONIE CYWILIZACJI. NIEPRAWDA.

Nasz doktor z hospicjum domowego niech tyje, bo wart jest tyle złota, ile waży. A imię Jego jest: „F”.

‘Panie Kubo, potrzebna panu morfina?”

„Nie, jeszcze mam, dziękuję”.

„Na wszelki wypadek zostawiam receptę.”

Poza wszystkim, morfina pomagała Kubie oddychać.

W tym dobrym kraju bywa, że wszystkich traktuje się jak zbrodniarzy i ćpunów. Warchołów i przekręciarzy.

Nasz doktor w hospicjum domowym ocenił jednym mądrym spojrzeniem, że nikt tu morfiną handlował nie będzie; że człowiek umiera i potrzebny mu lek. Po śmierci Kuby reszta pozostałej morfiny została oddana, podobnie, jak wcześniej – zapas nutrisonu, strzykawki, rurki i plastry.

Wcześniej, w piotrkowskim szpitalu, po kolejnej operacji – założenie kolejnej stomii – Kuba powiedział pielęgniarce: „Potrzebuję morfiny”. Szuru-buru, trochę to trwało. „Marysiu, proszę, idź i powiedz im, żeby mi dali morfinę. I niech mi tu nie przychodzą z jakimś pyralginem, czy tramalem”. Kuba był zawsze bardzo opanowany.

„Tylko dlatego, że nie robi przedstawienia i nie wyje, nie ma dotąd zlecenia?! On wie, czego potrzebuje!”*

Morfina była w pół minuty później.

W łódzkim Koperniku co dwie godziny wchodziła pielęgniarka z pytaniem: „Czy ktoś potrzebuje przeciwbólowych?”. Ja tam spędzałam całe dnie. Na papierosa wchodziłam/wjeżdżałam na siódme piętro; tam się toczyło drugie życie. „Z wysokości” patrzyłam na zachód słońca, rondo, ludzi, samochody i myślałam o tym, że tamci nic nie wiedzą. I, że któregoś dnia mogą się nagle dowiedzieć...

Wracając do naszych baranów: rzadko zdarzało się, że chory prosił o środki przeciwbólowe. Śmiertelnie chory nie bawi się w oszustwa, nie ma na to czasu ani siły. Wie, że morfina go otumania i odbiera resztę świadomego życia. Ale – jeżeli chce się pozbyć świadomości i czucia – to dlaczego mu tego nie dać?

Dlatego pielęgniarka co jakiś czas wchodziła do sali i pytała: „czy ktoś potrzebuje przeciwbólowych?”

Kuba był w trzyosobowej sali. Wszyscy trzej nie żyją. Ja umierałam razem z nimI, a jednak „niewątpliwie żyję”.

Kłamca zawsze się zamota. Wiem, bo ilekroć zdarzyło mi się kłamać, wysypywałam się najwyżej w czwartej minucie. Odtąd – jeżeli kłamię, to milczę.

Sałyga nie jest w moim typie. W ogóle trudno mi sobie wyobrazić kobiety, w których typie Sałyga Piotr jest. Mimo to, serdecznie współczuję zmrużonych ślipków.

Chłopak się zamotał.

„Kiedy wykrzyczałem na blogu opis cierpienia, które przeżyła moja żona...”

Gdzie jest ten blog? Adres poproszę.

Druga minuta, czterdziesta sekunda: „Moja żona była bardzo dobrze zabezpieczona...”

http://dziendobry.tvn.pl/wideo,2064,n/w-polsce-rak-musi-bolec-dlaczego,82285.html

Ty świnio, jeszcze nie wiesz, co ci może życie sprawić. Czy ci tego życzę? Nie, nie  życzę – żebyś do nieba musiał iść po rozżarzonych gwoździach. Ot, taka jestem miła, jakeś i ty był wobec słabej, umierającej kobiety i Jej Syna.

*Napisał, bo nie mógł mówić.